carpe-diem

Czytalem blogi, chcialem zobaczyc o czy ludzie pisza, co mysla, jakie sa ich problemy, wartosci, idee, jaki maja przepis na zycie, kogo kochaja, a kogo nienawidza. Niesamowitą sprawa w blogach, jest ich przesycenie emocjami. Kazda notka wyraza jakies uczucia. Zauwazylem tez, ze czesto blogowicze pisza, zeby wyrzucic z siebie, to co maja na sercu - duzo smutku dzis przeczytalem - taka chyba funkcja tego zjawiska. Tym wszystkim, ktorym jest smutno i zle, chcialbym cos napisac:

"Wystarczy, że nie zamarzłeś na śmierć, nie czujesz strasznego głodu i pragnienia. Jeśli nie masz złamanego kręgosłupa, jeśli twoje stopy wciąż cię niosą, jeśli obie ręce zginają się w łokciach, jeśli widzisz na oboje oczu, jeśli słyszysz obydwona uszami, komu mógłbyś zazdrościć? I czego? Przetrzyj oczy, oczyść swe serce i doceń najbardziej na całym świecie tych, którzy cie kochaja i dobrze ci życza. Pamiętaj, że może to być ostatnia rzecz, którą zrobisz." - Zycze wszystkim, zeby byli swiadomi tego, co naprawde wartosciowe.

Po dlugim zastanowieniu postanowilem jednak zalozyc bloga. Wczesniej bylem wielkim przeciwnikiem takiego sposobu pisania dzienika, ale taki juz jestem, ze musze wszystkiego sprobowac w zyciu. Postanowilem potraktowac to jako swego rodzaju eksperyment, jestem ciekawy, czy duzo ludzi zechce czytac o zwyczajnych wydarzeniach zycia codziennego... z zalorzenia bede pisal tu prawde, tylko prawde i zawsze prawde, bo tylko to da prawdziwy obraz zainteresowania innych tym bogiem. No ciekawy jestem, czy blogi sa faktycznie az tak popularna forma pamietnika?! To, ze blogow jest duzo - juz odkrylem, ale ciekawe czy ludzie interesuja sie zyciem innych... gdyby przypadkiem ktos tu trafil, niech napisze dlaczego lubi/czyta/kocha czytac/nie moze zyc bez czytania BLOGOW.